De eerste week

De laatste dagen zijn omgevlogen. Afscheid nemen van mijn moeder was wel emotioneel. Ze weet dat ik voor twee jaar in Oman woon en dat vind ze moeilijk. Het afscheid op Schiphol van de kinderen en vriendinnen was zo mogelijk nog heftiger. Maar ook afscheid nemen hoort bij het leven en het verdriet gaat weer weg. Het inchecken en door de douane neemt veel tijd in beslag en voor je het weet ben je druk bezig met het zoeken naar de lounche van de business class, want jaaaaa we vliegen business-class. Nou die lounche viel erg tegen. Vreselijk druk en geen stoel te vinden. Na lang zoeken, eindelijk een plekje. Wel gratis eten en drinken. Al snel was het tijd om de gate op te zoeken.
We hebben een goeie reis gehad. De overstap in Abu Dhabi verliep snel en toen landden we in Oman. Op zoek naar waar we de visa moesten halen. aangekomen in de hall schrokken we ons rot. Er stond een enorme rij jonge mannen uit India te wachten op hun visum. Dit gaan we niet doen, dacht ik. We hebben iemand van de luchthaven aangesproken en hij begeleidde ons het hele proces door tot aan het vinden van de koffers. Nou, wat daar mee gebeurd is, je wil het niet weten. Alle vier de koffers zagen er niet uit en plakten aan alle kanten. Blijkbaar is er tijdens de reis bij iemand iets stuk gegaan en heeft er voor gezorgd dat wij nu koffers hebben die wel naar de vuilnisbelt kunnen. Gelukkig was er met de inhoud niets gebeurd.
We werden opgehaald door iemand die ons naar ons tijdelijke appartement zou brengen. Eerst nog even wat geld pinnen en een prepaid kaartje kopen voor de telefoon. toen op weg . In twee auto's, want ze hadden alleen André verwacht. haha, nou ik ben er ook.
Rond 1.00 uur kwamen we op onze plek aan. André ging meteen aan de gang om de telefoons te fiksen en daar zat ik dan. In een beetje sloeber appartement, met een zwijgende man. ( het kaartje werkte niet en hij was druk bezig om een oplossing te zoeken). Na een uur zei ik dat ik maar naar mijn bed ging. Toen is hij maar meegegaan en zou de volgende dag wel verder zoeken naar een oplossing.
De volgende dag zag het appartement er al veel beter uit. De zon scheen en de telefoons kreeg André aan de gang.
De eerste dag was hij gelukkig vrij. Dat was 20 jaar geleden niet zo, toen moest hij meteen gaan werken , maar dat is gelukkig veranderd.
Verder stond deze week in het teken van papieren regelen, pasjes laten maken etc etc. Je komt anders nergens in.
André heeft me meegenomen naar de club. Eerst mochten we niet naar binnen, geen pasje, maar uiteindelijk mochten we toch. Daar kun je zwemmen, sporten,eten, alcohol drinken en kletsen met andere expats.
Mijn eerste indruk van Oman is dat het een schoon en luxe indruk maakt, althans, in Muscat, de hoofdstad. De rest heb ik nog niet ontdekt, maar dat komt vanzelf.