Ons tweejarig verblijf in Oman
Door: Nell
Blijf op de hoogte en volg Nell
07 September 2015 | Nederland, Maarn
Oman.
De mededeling,
Begin januari 2015 kwam André thuis met de vraag of ik zin had om met hem voor 2 jaar te gaan wonen in Oman.
Zijn werkgever had gevraagd of hij er nogmaals naar toe wilde. Ruim 15 jaar geleden heeft hij er 4 jaar gewoond en hij heeft er goede herinneringen aan. Het kwam eerlijk gezegd wel als een grote verrassing voor me, of eerder als een grote schok. IK??? Naar een land waar het in de zomer 55 graden kan worden??? Dat is niks voor mij. Met mijn tere huidje, waar het pigment langzaam aan het verdwijnen is en de migraines die zich altijd totaal onverwacht aandienen. Ik dacht altijd dat dat zoiets geen optie voor mij zou zijn. Eerlijk gezegd denk ik dat nog steeds. Maar, nadat we er uitvoerig over gepraat hebben, werd ik ook wel nieuwsgierig en besloten we tegen de werkgever te zeggen dat we interesse hebben, maar dat we ons terugtrekken bij meerdere gegadigden. Een slag om de arm houden leek mij wel een goed idee. Stel je voor dat het me opeens zou gaan benauwen.
Een week later kreeg André te horen dat het bedrijf wil dat hij gaat. Hij heeft de meeste contacten daar.
Toen André me in de auto belde, om te zeggen dat het doorgaat, wist ik even niet wat ik moest doen. Beetje chaotisch, met 1000 vragen in mijn hoofd, liep ik van de auto naar huis. Bij thuiskomst, waren die 1000 vragen er 2000 geworden en stond ik een beetje radeloos in de keuken.
WAT NU ????? En precies zoals je van mij kunt verwachten, ging ik meteen aan de slag. Ik pakte een vuilniszak en begon als een idioot een kast uit te mesten. Alle ballast moest weg, meteen !! He hè dat luchtte op. Het ondernemen van actie geeft mij rust, dus nog maar een kast.
Gelukkig kwam André vroeg thuis en de rest van de avond hebben we zitten praten over wat er allemaal geregeld moet worden. Natuurlijk heb ik ook meteen mijn dochters gebeld om aan hen te zeggen dat de verhuizing naar Oman werkelijkheid is geworden.
De mededeling,
Begin januari 2015 kwam André thuis met de vraag of ik zin had om met hem voor 2 jaar te gaan wonen in Oman.
Zijn werkgever had gevraagd of hij er nogmaals naar toe wilde. Ruim 15 jaar geleden heeft hij er 4 jaar gewoond en hij heeft er goede herinneringen aan. Het kwam eerlijk gezegd wel als een grote verrassing voor me, of eerder als een grote schok. IK??? Naar een land waar het in de zomer 55 graden kan worden??? Dat is niks voor mij. Met mijn tere huidje, waar het pigment langzaam aan het verdwijnen is en de migraines die zich altijd totaal onverwacht aandienen. Ik dacht altijd dat dat zoiets geen optie voor mij zou zijn. Eerlijk gezegd denk ik dat nog steeds. Maar, nadat we er uitvoerig over gepraat hebben, werd ik ook wel nieuwsgierig en besloten we tegen de werkgever te zeggen dat we interesse hebben, maar dat we ons terugtrekken bij meerdere gegadigden. Een slag om de arm houden leek mij wel een goed idee. Stel je voor dat het me opeens zou gaan benauwen.
Een week later kreeg André te horen dat het bedrijf wil dat hij gaat. Hij heeft de meeste contacten daar.
Toen André me in de auto belde, om te zeggen dat het doorgaat, wist ik even niet wat ik moest doen. Beetje chaotisch, met 1000 vragen in mijn hoofd, liep ik van de auto naar huis. Bij thuiskomst, waren die 1000 vragen er 2000 geworden en stond ik een beetje radeloos in de keuken.
WAT NU ????? En precies zoals je van mij kunt verwachten, ging ik meteen aan de slag. Ik pakte een vuilniszak en begon als een idioot een kast uit te mesten. Alle ballast moest weg, meteen !! He hè dat luchtte op. Het ondernemen van actie geeft mij rust, dus nog maar een kast.
Gelukkig kwam André vroeg thuis en de rest van de avond hebben we zitten praten over wat er allemaal geregeld moet worden. Natuurlijk heb ik ook meteen mijn dochters gebeld om aan hen te zeggen dat de verhuizing naar Oman werkelijkheid is geworden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
